فیما نسبه إلى الإمامِ الصّادقِ علیه السلام ـ : إذا استَقبَلتَ القِبلَةَ فانسَ الدُّنیا و ما فیها، و الخَلقَ و ما هُم فیهِ، و استَفرِغْ قَلبَکَ عن کُلِّ شاغِلٍ یَشغَلُکَ عنِ اللّه ِ، و عایِن بِسِرِّکَ عَظَمَةَ اللّه ِ، و اذکُرْ وُقوفَکَ بینَ یَدَیهِ یَومَ تَبلُو کُلُّ نَفسٍ ما أسلَفَتْ و رُدُّوا إلى اللّه ِ مَولاهُمُ الحَقِّ، وَ قِفْ على قَدَمِ الخَوفِ و الرَّجاءِ .
فإذا کَبَّرتَ فاستَصغِرْ ما بینَ السَّماواتِ العُلى و الثَّرى دُونَ کِبرِیائهِ؛ فإنَّ اللّه َ تعالى إذا اطَّلَعَ على قَلبِ العَبدِ و هُو یُکَبِّرُ و فی قَلبِهِ عارِضٌ عَن حَقیقَةِ تَکبیرِهِ قالَ : یا کاذِبُ ، أ تَخدَعُنی ؟! و عِزَّتی و جَلالی لأَحرِمَنَّکَ حَلاوَةَ ذِکرِی، و لأَحجُبَنَّکَ عن قُربی و المَسارَّةِ بِمُناجاتِی . و اعلَمْ أنّه غیرُ مُحتاجٍ إلى خِدمَتِکَ، و هُو غَنِیٌّ عن عِبادَتِکَ و دُعائکَ، و إنّما دَعاکَ بِفَضلِهِ لِیَرحَمَکَ و یُبَعِّدَکَ مِن عُقُوبَتِهِ .

در آنچه که به امام صادق علیه السلام نسبت داده است ـ : هرگاه رو به قبله ایستادى، دنیا و هرچه را در آن است و مردم و احوال و اوضاع آنها را یکسره فراموش کن و دلت را از هر آنچه تو را از خدا باز مى دارد ، فارغ گردان و با چشم دل، عظمت خداى را ببین و آن روزى را به یاد آر که هر کسى کرده خود را مى یابد و همگان به سوى خداوند، که مولاى حقیقى آنهاست، برگردانده مى شوند، و بر پاى ترس و امید در پیشگاه خدا به ایست .
چون تکبیر گفتى، هر آنچه را میان آسمانهاى بالا و زمین است در برابر کبریاى او ناچیز شمار ؛ زیرا که هرگاه بنده تکبیر بگوید و خداوند متعال به قلبش بنگرد و حقیقت تکبیر را در آن نبیند، فرماید : اى دروغگو! مرا مى فریبى؟ به عزّت و جلالم سوگند که تو را از شیرینى یاد خود محروم گردانم و نگذارم که به من نزدیک شوى و با من راز و نیاز کنى . بدان که خداوند به خدمت تو محتاج نیست و از عبادت و دعاى تو بى نیاز است، بلکه تو را به فضل و رحمت خویش فراخوانده ، تا بر تو رحمت آورد و از کیفر خویش بدور دارد .

(مصباح الشریعة : 91)